Moj susret sa Sonjom
Moj prvi susret sa Sonjom dogodio se u oktobru 1999. godine u Subotici na seminaru Žena 2020. u okviru ciklusa Zamisli život.
Obe smo bile učesnice s još 18 žena iz Srbije i Crne Gore. Organizatorke i facilitatorke su bile Mirjana Dokmanović i Ruža Rudić Vranić iz Subotice. Sonja je već imala dugo iskustvo u ženskom pokretu, ja početnica, tada aktivna u tek osnovanoj Sekciji žena sindikata Nezavisnost.
Sećam se da su tu bile i Milica Minić, te Ljiljana Raičević iz Podgorice. Sonja i ja smo jednu od večeri u Subotici iskoristile da pogledamo predstavu u KPGT-u. Bio je to tek početak našeg poznanstva i saradnje koje je tokom postojanja organizacije Žene u akciji, sve do 2012. godine, bilo veoma intenzivno.
Saradnja sa Sonjom
Saradnja sa Sonjom je bila izrazito nehijerarhijska, ona je insistirala na nehijerarhičnosti, istinskoj ravnopravnosti žena i ženskih grupa. Stalno se interesovala šta radimo, koliko nas je. Najviše se radovala kad je saznala da se u nasem SOS timu nalazi i Verica, žena s invaliditetom, Irina, strankinja, Vesna, koja živi na selu, Sandra, psihološkinja, Marija, studentkinja…
Sve od 26 do tada 55 godina. Sonja ih je sve i lično upoznala i raspitivala se o njima pri svakom susretu. Redovno nam je slala publikacije koje je AŽIN izdavao, najčešće press-clipping tekstova iz dnevne štampe koje su redovno pripremale vredne ažinovke. Radila je neumorno na edukaciji za ženski aktivizam i na umrežavanju. Najčesce nam je kao uzornu grupu navodila Ženski centar Užice, u čijem osnivanju i snaženju je i sama učestvovala. Koliko se sečam najčešće je tamo i boravila. Istinski se ponosila njihovim aktivnostima.
Poseban doprinos
Po mom sudu, najveći Sonjin doprinos je njen rad na umrežavanju i edukaciji žena iz novoosnovanih grupa na brojnim treninzima i susretima, najviše u izdavačkoj delatnosti, formiranju biblioteke i arhiviranju pisanih tragova o ženskom pokretu. Bilo joj je veoma stalo da se ništa ne zaboravi. Sećam se da mi je jednom nadahnuto govorila o formiranju Ženske arhive. Ne smemo da zaboravimo publikaciju Ka vidljivoj ženskoj istoriji. Ženski pokret u Beogradu 90-ih Marine Blagojević, čije je izdavanje ona potpisala. Na Mapiranje mizoginije u Srbiji I i II bila je naročito ponosna i trudila se da ih svaka ženska grupa ima u svojoj biblioteci.
Mostograditeljka
Sonju nisam, nažalost, poznavala kada je 1978. godine održan skup aktivistkinja iz cele tadašnje Jugoslavije „Žene i društvo”. Sonja ga je često pominjala kao utemeljenje nikad raskinutog sestrinstva na tom celom prostoru, bez obzira na sve što se kasnije događalo. Govorila je da je i sama učestvovala u osnivanju SOS telefona u Beogradu, kao i da je ubrzo shvatila da neposredan rad sa traumatizovanim ženama nije za nju, a da će neumorno raditi na njihovom ekonomskom osnaživanju kao pretpostavci za izlazak iz nasilja. Bila je mostograditeljka u svakom pogledu.
Posebno pamtim boravke na susretima, najpre u ulici Kralja Petra, potom u Majke Jevrosime 39, na osmomartovskim marševima i događanjima na beogradskim ulicama, u SKC-u, boravke u hotelu Union.
Sonja je govorila da želi da žene iz unutrašnjosti ne žure kućama odmah posle treninga, već da prespavaju u centru Beograda, da mogu da odu u pozorište, prošetaju Knez Mihailovom. Želela je da tako doprinese kvalitetu života aktivistkinja.
Jovanka Brkić, 76 godina, završila Filozofski fakultet u Beogradu.
Osnivačica je NVO Žene u akciji 28.9. 1999.
Osnivačica je i koordinatorka rada na SOS telefonu 2005.
Od osnivanja do završetka rada organizacije 2012. organizovala sa članicama brojne aktivnosti: radionice, treninge, okrugle stolove, kampanje, književne večeri i promocije knjiga…
Osnovala je takodje i Lokalno veće Evropskog pokreta.
